καράβι από τα ανατολικά…
Εικόνες από το καράβι στην επιστροφή από την Σάμο ,παρέα με πρόσφυγες από την Συρία…
στην κορυφή της Οίτης
ανεβαίνοντας
μικρή λίμνη ή νερόλακκος.. όπως θες πες το στη βρύση του καλόγερου
κρυμένο μυστικό καταφύγιο χαμένο στο πουθενά
κάτω απ την παγωμένη επιφάνεια μικροσκοπική ζωή απ τα παλιά
τρίτωνες ετοιμάζονται για τον βαρύ χειμώνα που θα ρθει σύντομα
φτάνοντας
ανάσες κοφτές, ματιές αχόρταγες, χαμόλεγα ικανοποίησης, χωρίς λόγια
ποια λόγια ταιριάζουν? ποια είναι τα σωστά?
η μισή Ελλάδα ξαπλωμένη να λιάζεται
η κορυφή λέγεται Πύργος και είναι 2.152μ ψηλά
το βουνό είναι η Οίτη
εμείς είμαστε οι άφωνοι επισκέπτες, οι τυχεροί
οι πιο έμπειροι άρχισαν να ονομάζουν τον ορίζοντα
αυτά είναι τα Βαρδούσια, αποφάσισαν και γυρίσαμε το κεφάλι προς τα κει σαν χαιρετισμό
ένας ουρανός χωρίς σύννεφα μας έκανε το χατηράκι να θαυμάσουμε τον απίστευτο τόπο που ζούμε
κατεβαίνοντας
μικρά έργα τέχνης πάγου
σαν πρόβα μοιάζει για τον τεράστιο όγκο χιονιού που πρόκειται να σηκώσουν και όπως λέει ένας φίλος μου..
«Θα το ξαναπώ κι ας γίνω γραφικός.
Ζούμε σε…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 14 επιπλέον λέξεις
Συντονιστείτε …!!!
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015 στις 7 το πρωί ….Συντονιστείτε !!!!!!
Το υπό διαμόρφωση νέο πρόγραμμα του αυτοδιαχειριζόμενου Flash 96 :
Δευτέρα με Παρασκευή:
07.00 -09.00 Ευγενία Τάγκα
Ραδιοφωνική παραγωγός
09.00 -10.00 Δημήτρης Κρικέλας – Δήμητρα Ευθυμιάδου
10.00 -12.00 Νόρα Ράλλη
Δημοσιογράφος – Ραδιοφωνική παραγωγός
12.00 -12.05 Τζίμης Πανούσης
12.05 -12.30 «Πιτσιρίκος»
12.30 -14.00 Γιώργος Μελέας (κάθε Δευτέρα και Παρασκευή)
Κωστής Παπαιωάννου (κάθε Τρίτη)
Αρθρογράφος, Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής
για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Γιώργος Καρελιάς (κάθε Τετάρτη και Πέμπτη)
Δημοσιογράφος, πολιτικός συντάκτης
14.00 – 16.00 Η μουσική πρόταση του FLASH 96
16.00 – 17.00 Ελιζαμπέτα Καζαλόττι
Δημοσιογράφος
18.00 – 20.00 Μαρία Αθανασίου – Γεωργία Βορύλλα
Σαββατοκύριακο:
08.00 – 10.00 Κωστής Παρράς
12.00 – 14.00 Κορίνα Θεοδωράκακη
Δελτία ειδήσεων:
Καθημερινά από τις 08.00 έως τις 20.00
παντού …
Εικόνα Posted on Updated on
ομίχλη και ιστορία..
φωτο:Κάστρο Μενδενίτσας Φθιώτιδα 2011,Θάνος Τσιμέκας
τον Καιρό που γεννήθηκε ο Άρης….
από το βιβλίο του Μπάμπη Κλάρα «Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΡΗΣ»
Το πανηγύρι
Η ΓΕΝΝΗΣΗ του ήταν κανονική, όπως όλες οι φυσιολογικές γεννήσεις. Αλλά να που και σ’αυτήν, κατά πως λέει η παροιμία,θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο Χριστός, του φόρεσε και αυτουνού τσαρούχια, θέλησε κι ο κόσμος της μικρής πόλης, να δει στη γέννησή του κάποια ιδιαίτερα σημάδια κι ας μην μπορούσε καλά- καλά να τα ξεδιαλύνει. Έτυχε, βλέπεις, και βγήκε από την κοιλιά της μάνας του την μέρα που άνοιγε το μεγάλο παζάρι της Λαμίας, 27 Αυγούστου, με το παλιό ημερολόγιο, και που κρατούσε ως τις 14 Σεπτεμβρίου, σαν μεγάλη εμποροπανήγυρη, που ήταν για όλη τη Φθιώτιδα, και πέρα ακόμη απ’ αυτή.
Εκεί να δεις πραμάτειες και τι πραμάτειες. Κι εκεί να δεις κόσμο και ντουνιά και τι ντουνιά. Υπεραγορά αληθινή και πιο μεγάλη απ’ τη σημερινή. Μ’ όλα τα καλούδια του καιρού και του τόπου. Όλα στη φτήνεια, σαν τις συγκαιρινές μας, πες, εκπτώσεις. Να μη χορταίνει το μάτι. Κι όλο να λύνεται το κομπόδεμα. Και δωσ’του να παίρνει και να δίνει το μικρό και το μεγάλο αλισβερίσι. Ήταν και το μεγάλογεγονός της χρονιάς για την επαρχία. Να κουβαλούν όλοι απο τα τριγύρω χωριά τα ζωντανά και τις σοδείες, πο ‘χαν γαι ξεπούλημα. Να ψωνίζουν οι χωριατοπούλες κάνα γιορτινό παπούτσι και κάνα ξόμπλι για τις μεγάλες μέρες του αρραβώνα και του γάμου-καλή του ώρα και να μην αργεί να ‘ρθει. Να κατηφορίζουν και οι νοικοκυροπούλες απ’ την πάνω την πλατεία της Ελευθερίας ως το Σταροπάζαρο, που το λένε πάρκο τώρα, να χαρούν και να χαζέψουν. Λεφούσι και οι παρακατιανοί απ’ την πλατεία Λαού και τις πέρα γειτονιές, να κάνουν το κουμάντο τους για το χειμώνα, λαοσύναξη γενική, πρωινή και απογευματινή ως αργά το βράδυ, με τις λάμπες της ασετιλίνης, που προμήθευε το εργοστάσιο του Γοργοποτάμου.
Αλλά δεν ήταν μόνο εμπορική συναλλαγή. Ήτανε και πανηγύρι, αληθινή διασκέδαση, για μικρούς και για μεγάλους. Η αρχή γινότανε από την είσοδο, με τα ζαχαρωτά και τ’ άλλα εδέσματα, που είχανε από δω και από κει απλωμένα και που τα διαλαλούσανε με τις τραγουδιστές φωνές τους οι επιχώριοι παρασκευαστές και μεταπράττες. Από τη μια μεριά ο ξακουστός Φαρσαλινός σαπουν-χαλβάς να ευωδιάζει από το γίδινο βούτυρο και την ξηροψημένη κρούστα. Απ’ την άλλη, τ’ αρμυρά και αφράτα στραγάλια. Αχνιστά κι ανακατεμένα με σταφίδες ροζακιές ν’ ανοίγουν την όρεξη. Να παίρνουν τα χωνάκια τους και τα παιδόπουλα, αγόρια και κορίτσια, να βρίσκουν και την ευκαιρία, κρυφά- κρυφά, αθέατα, να τα σφεντονίζουν μεταξύ τους και ν’ ανοίγουν έτσι το μυστικό τους διάλογο.
Ύστερα ήτανε οι βόλτες στα στενά δρομάκια που χώριζαν τους πάγκους με τις πραμάτειες. Με την ποκιλία και την πολυχρωμία τους προσφέρανε ένα εξαίσιο θέαμα, που χαίρονταν όλοι να το απολαμβάνουν. Τι θαυμάσιες, ήτανε εκείνες οι πλουμιστές μπατανιές, οι υφασμένες στον παλιό ξύλινο αργαλειό, οι φλοκότες βελέντζες οι χτυπημένες στη νεροτριβή, τα κιλίμια με τα λουλουδάτα σχέδια. Κατασκευάσματα όλα της οικοτεχνίας, που άνθιζε εκείνον τον καιρό στην κλειστή αγροτική οικονομία. Χωρίς βέβαια, να λείπουν και τα είδη της αστικής βιοτεχνίας που λαχταρούσαν νοι κυράδες κι οι κοπέλες των χωριών κι αγοράζανε οι αρχοντοπούλες θαρώντας πως ανέβαιναν έτσι ένα σκαλί παραπάνω, νοθεύοντας μ’ αυτά τις πλουμιστές χωριατικες φορεσιές.
Όξω πάλι, απο την εμπορική αγορά, στον περίγυρό της, ήτανε το αλογοπάζαρο. Με τ’ αλόγατα και τα πουλάρια που ήταν για πούλημα. Με τα γαιδουράκια που ξεπουλούσαν οι γύφτοι. Με τα μουλάρια για τα βαριά φορτώματα και με τα καματερά τα βόδια. Να τα περιεργάζονται οι τσαμπάσηδες, να τα ορέγονται κι οι αλογοσύρτες, να τα χαίρονται και τ’ αντράκια για καβάλα, ψαριά, ντοριά, αράπικα και κανελιά, ξεσαμάρωτα και σαμαρωμένα. Ακόμη και σελωμένα-μεγάλη αυτή η πολυτέλεια-να τριποδίζουν και να καλπάζουν, φτερό απάνω τους κι ο καβαλάρης.
Που να τα γευτούν τέτοια πράματα τα παιδόπουλ, που να τ’ άφηναν οι μεγάλοι. Προτιμούσαν κι αυτά, αναγκαστικά, τον εσωτερικό περίγυρο του παζαριού, που ήταν στα μέτρα τους. Κι εδώ που τα λέμε, ήταν και πιο γουστόζικος με τα πράματα και τα θάματα που παρουσίαζε. Εκεί να δεις μύλους και ροκάνες και καραμούζες. Ακόμα και πίπιζες και φλογέρες, κύκλους και σκοποβολή, κι άλλα τυχερά παιχνίδια, σαν και αυτά που γεμίζουν τα σημερινά λούνα-παρκ. Αλλά και δυο παραπάνω θάματα πο τα ‘χουν σήμερα παραμερίσει.
Το ένα ήταν οι απίστευτές ταχυδακτυλουργίες, που κάνανε οι ταχυδακτυλουργοι. Σπαθιά ολόκληρα να καταπίνουν. Να τους τυλίγουν τα φίδια και αυτοί να κουβεντιάζουν μαζί τους. Να μιλεί πιο κει και η ασώματος κεφαλή
Το άλλο ήταν ο Καραγκιόζης. Άρχιζε το βραδάκι να φωτίζει το πανί του και οι φιγούρες του ξεκινούσαν με τραγούδι και χορό. Από κοντά τα πρόσωπα ν’ ανιστορούν τα ελληνοτουρκικά τους μπλεξίματα, έξω από το σαράι του Πασά και την καλύβα του Καραγκιόζη. Να ξυλοφορτώνει ο Δερβέναγας τον Καραγκιόζη, να παρεμβαίνει ο Μπαρμπα-Γιώργος και να τρέπει τον Βεληγκέκα σε φυγή με τη γκλίτσα του. Να βαράει και ο Καραγκιόζης τον Χατζηαβάτη:-Τι με βαράς βρε, το καλό σου εγώ θ’ελω, να παραπονιέται εκείνος. Παλικαράς να προβαίνει ο Σταύρακας. Κι ο σιορ Διονύσης, ο Νιόνιος, να κρούει την κιθάρα τουκαι να τραγουδάει την αγάπη του στην άπιστη καλή του. Να ξεφυτρώνει στο τέλος κι ο Μέγας-Αλέξανδρος καβάλα στο φαρί του και με υψωμένο το ακόντιο να τραντάζει κόσμο και κοσμάκη με τη δυνατή φωνή του.
– Έξελθε κατηραμένε όφι δια να μη σε εξέλθω…-σίγουρος πια κι ο κοσμάκης πως στον Τουρκαλά Αφέντη τα λέει και πως ο καταραμένος όφις δε θ’ αργήσει κουλουριασμένος να σπαράξει, χτυπημένος απ’ του Μεγα-Αλέξανδρου το δόρυ. Αλλά που να τα ξέρεις όλα αυτά εσύ αγαπητέ μου αναγνώστη. Γίνονται σήμερα τέτοια πράματα και θάματα; Τι να τα πολυλογούμε κι εμείς.
Κακογλωσσιές και συχαρίκια
ΣΑΝ να μην έφθαναν όλ’ αυτά, ήρθε από πάνω τη μέρα εκείνη του Τρυγητή και το μεγάλο νέο:
-Τα μάθατε; Η Κλάραινα γέννησε!
-Και τι έκανε;
-Αγόρι!
-Αγόρι!…
Τα θαυμαστικά δεν έιναι δικά μας. Επιφωνήματα είναι του κόσμου.Ε, δεν ήταν και μικρό πράμα για μια μικρή πολιτεία. Αν το Παζάρι ήταν το μεγάλο γεγονός της χρονιάς, ήταν κι αυτό, το γεγονός της ημέρας. Βούιξε ο τόπος.
Πόσος άλλωστε ήταν αυτός ο τόπος. Όμορφη ήτανε, φυσικά, από τότε η Λαμία, το παλιό Ζητούνι. Με το Κάστρο της από τη μια μεριά και τα βενετσιάνικα τειχιά του, όπου είχαν τότε τις φωλιές τους τα μικρά κοράκια, τα καργάκια. Μαθαίνανε και να μιλούνε ακόμα, κατά πως μολογάνε οι παλιότεροι. Στολισμένα, όταν πιάνονταν, με λειριά από κόκκινη τσόχα, κοροιδεύανε με την καργίσια τους λαλιά ερείπια και ξεπεσμένα μεγαλεία. Ν’ αγναντεύει ο κόσμος απ’ το Κάστρο τον ανοιχτό ορίζοντα κατά τον Μαλιακό κόλπο, τη γαλάζια θάλασσα,την πάντα ερωτιάρα και απάντα αγαπημένη, με το επίνειό της τη Στυλίδα και την Αγιά Μαρίνα της στη μέση. Με τον Αη-Λουκά απ’ την άλλη μεριά, μικρό και θαυμαστό οροπέδιο, ν’ απλώνει τη ματιά του στην εύφορη κοιλάδα του Σπερχειού, λουσμένη με τα νερά του, με πλουμιστές τις φορεσιές της κατά τη μόδα των καιρών. Με την ανοιξιάτικη πράσινη ελπίδα, με τη χρυσαφένια περιβολή των καρπών της γης το καλοκαίρι, χρώματα θαμπά φθινοπωρινής ομίχλης και μελαγχολικής ανίας κατόπι, ωσπού να περιβληθεί αργότερα το χειμωνιάτικο λευκό χιτώνα της ευγονίας. Καμαρωτοί ν’ αγρυπνούν αντίκρι της, ο γραφικός Καλλίδρομος και η μπουρινιασμένη Οίτη με την τέφρα του Ηρακλή και πιο βαθιά πιο πέρα το Βελούχι με την δίκορφη περηφάνεια του.
Ανάμεσα στο Κάστρο και στον Αη-Λουκά, στην πόλη κάτω, ισοδρομούσε ο μεγάλος δρόμος προς τα Πηγαδούλια. Έφτανε ως απάνω στην Ταράτσα με την Αγία της Παρασκευή , που σταμάτησε εκεί τους τούρκους το 1897. Έμεινε ακόμα γυρισμένη η παλάμη του χεριού της στη στάση του σταματημού τους, για να βάζουν τα παιδιά επάνω τις δεκάρες τους και να μαθαίνουν αν θα γίνει η όχι η παιδική τους πεθυμιά. Αν έμενε η δεκάρα κολλημένη στην εικόνα, η πεθυμιά τους θα γινόταν. Αν έπεφτε, δεν θα γινόταν. Πέρα από την αγία Παρασκευή ξάνοιγε ο δρόμος με στροφές κατά το Δομοκό και τη Θεσσαλία. Από κει ξεκινήσανε οι κατοπινές ελευθερώσεις του 1912-1913, κι ακόμα παρακάτω, του 1914 με 1920.
Ήταν ένας μοναδικός δρόμος αυτός. Ξεκινούσε από την επάνω πλατεία της Ελευθερίας όπου είχε την πρωτοκαθεδρία της η αριστοκρατία, αλλά στη στράτα του ένωνε μαζί της και τον κοσμάκη από τις παρακατιανές πλατείες του Λαού και της Σιταγοράς σε ωραίους βραδινούς περιπάτους, ανάμεσα σε μια θαυμάσια δεντροστοιχία απο λεύκες και δροσοπηγές. Πέρναγε από τον δεντρόφυτο λοφίσκο του αγίου Μιχαήλ και Γαβριήλ, από σειρά εξοχικά κέντρα με πράσινη μπροστά τους απλοχωριά, χώριζε στα δυο τα Γαλανέικα, ενωνόταν με τον περιφερειακό δρόμο και περνώντας ανάμεσα από δεντροφυτεμένους λοφίσκους στο Ισαδάκι, έφτανε ως τον Αη-Λουκά για ναγυρίσει πάλι στο κέντρο της πολιτείας.
Στο γυρισμό, κατά το έθιμο και τη συνήθεια, κάθε τάξη έπιανε και την πλατεία της, της Ελευθερίας η αριστικρατία, του Λαού ο λαουτζίκος, της Σιταγοράς, οι άνθρωποι της συναλλαγής. Στημένα τους περίμεναν τα τραπεζάκια στα ωραία ζαχαροπλαστεία με το Λαμιώτικο παντεσπάνι, τους μπεζέδες της και τα παστίτσια. Όλο γεύση, ευωδία και νοστιμιά, τα καφενεία με τα περιποιημένα ουζάκια, ελιά και χταποδάκι, χωρίς να λείπει σ’ αυτά και ο ναργιλές για τους παλιούς μερακλήδες. Αγόρια και κορίτσια φέρνανε βόλτες στην απάνω πλατεία αλλάζοντας κρυφές ματιές κι ακούγοντας την Φιλαρμονική του δήμου που έπαιζε στην εξέδρα τις ωραίες οπερέτες του έρωτα και του γλεντιού. Με τις μανάδες και τους πατεράδες να καμαρώνουν από τα τραπεζάκια τους. Με στηλωμένα, για καλό και γαι κακό πάνω τους τα μάτια, να λένε όμως και τα δικά τους για τη ζωή και την πολιτική, ώσπου να ‘ρθει η ώρα του βραδινού φαγητού για ν’ αδειάσει και η πλατεία.
Αλλού φωναχτή κι αλλού σιγανή, η βραδινή κουβεντίτσα, που ερχόταν σαν ξεκούραση και βάλσαμο από τον κάματο της μέρα, δεν έλειπε κι από τις άλλες πλατείες.Παρέες-παρέες και παρείτσες, μ’ όλα τα παλιά του καιρού κι όλα τα νέα της μέρας, με κρίσεις κι επικρίσεις, με κομπασμούς και χάχανα, με ανεκδοτάκια και καλμπουράκια. Και φυσικά, με το απαραίτητο, σαν το αλατοπίπερο, κουσκουσουριό, καλόβουλο κατά συνήθεια, κάποτε και μοχθηρό. Αυτό δα, αν ήτανε κι αν δεν ήτανε το καθημερινό ψωμοτύρι του κόσμου όλου και του κοσμάκη. Γιατί όπως βλέπεις, όμορφη ήτανε η μικρή μας πόλη αλλά μικρός ο τόπος, μικρός και ο κόσμος. Κι όπως συμβαίνει σ’ όλες τις μικρές πολιτείες, έπαιρνε και έδινε το κουτσομπολιό και σ’αυτήν. Για τα πιο επίκαιρα, βέβαια, θέματα. Και τι άλλο, τη μέρα εκείνη, πιο επίκαιρο, απο το Αυγουστιάτικο παζάρι και τα Κλαρέικα γεννητούρια.
Για τη χρησιμότητα και τη χαρά του παζαριού, ήταν όλοι σύμφωνοι. Για τα γεννητούρια όμως, τα σχόλια διχάζονταν. Κι όπως ήταν επόμενο, βούιξε ο τόπος.
– Παζαριώτης βγήκε ο γιός του Κλάρα, παζαριώτης…
Έτσι, με τον συσχετισμό των δύο γεγονότων, του παζριού και της γέννας, από στόμα σε στόμα, λες και συνεννοήθηκε με μιας όλος ο κόσμος, του κόλλησε και μονομίας, πριν ακόμη βαφτιστεί το παιδί, το πρώτο του παρανόμι. Καλοάρεσε και στον λαουτζίκο η προσωνυμία, μ’ αγαθή καρδιά και καλή θέληση.
-Να σου ζήσει, κυρ-Μήτσο, και ναμας ζήσει, δικός μας είναι αυτός.Σαν να χαίρονταν αληθινά γι’ αυτό, μικροέμποροι και μικροβιοτέχνες, εργατικοί της πόλης και του χωραφιού, λέγανε τα συχαρίκια τους και σφίγγανε το χέρι που χαρούμενα τους άπλωνε κι ο πατέρας.
Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο και πατριώτη μου δημοσιογράφο Δημήτρη Κρικέλα που μου παραχώρησε το παραπάνω απόσπασμα απο το δυσεύρετο βιβλίο του Μπάμπη Κλάρα για τον Άρη Βελουχιώτη » Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΡΗΣ» Εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ .
Με την ευχή μου να πραγματοποιήσει το όνειρο του…
Υ.Γ. 2 οι φωτογραφίες της παλιάς Λαμίας είναι απο την ιστοσελίδα του 3ο Γενικού Λυκείου Λαμίας (Μουστάκειο) ΕΔΩ
RED SEA VETERANS REGGAE PARTY
Μετά από 19 χρόνια, οι τρεις DJ του ιστορικού ρέγκε κλαμπ Red Sea
βρίσκονται και πάλι μαζί για μια μόνο βραδιά στο χώρο από όπου ξεκίνησαν.
Το Σάββατο 15/3 η παρέα των DJ’s του Red Sea Club της δεκαετίας του ’90
σας περιμένει με τη συλλογή τους από βινύλια στους ήχους της roots reggae, ska, dub και rocksteady.
Dj’s: Alexandread, Jimmy Strummer, RAStolis
Και μην ξεχνάτε: Dubbing is a Must!
Σάββατο 15/3/2014
Red Sea Reggae Club
Ποταμιάνου 23, Ιλίσια
https://www.facebook.com/RedSeaReggaeHouse
Ώρα Έναρξης: 23.30
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Μπύρα (ποτήρι, μικρό): 3$
γυναίκα…
by Ella S. Photos
by Kitchou BRY
by Amir Rezai
byThomai Pavlidou
by Andrew Nash
http://www.flickr.com/photos/eleni2013/9337112561/
by eleni mavrandoni
http://www.flickr.com/photos/remodaut/8708693024/
by Remo Daut
by MaGi PF
by billy rizcallah
by Helena Blanco
http://www.flickr.com/photos/biancafavale/7586656398/
by Bianca Favale
by MaGi PF
by Madame B.
περί Αργεντινής
ΦΑΙΔΡΟΙ «ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΛΟΓΟΙ»…
Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ *
Σκεφθείτε έναν σημαντικό αθλητικό σύλλογο, που «βουλιάζει» εξ αιτίας των επιλογών κάποιου ανεκδιήγητου μεγαλοπαράγοντα. Η ομάδα υποβιβάζεται, καταχρεώνεται, κινδυνεύει να διαλυθεί. Ο «τιμονιέρης» αποκαθηλώνεται, ο σύλλογος αναστυλώνεται, ανακάμπτει και σταθεροποιείται -επί χρόνια- σε υψηλά επίπεδα. Αργότερα αρχίζει να «αγχομαχά». Χάνει έδαφος, χωρίς όμως να έχει – έως τώρα – γκρεμοτσακιστεί, όπως επί των ημερών του μεγαλοπαράγοντα. Τι κάνει εκείνος; Πλημμυρισμένος από βλακώδη, κομπλεξική χαιρεκακία, διατυμπανίζει ότι η ομάδα βασανίζεται επειδή απέρριψε το δικό του, «σοφό» μοντέλο διαχείρισης. Ναι, εκείνο που την είχε οδηγήσει στον πάτο!
Αρκετές αληθινές ιστορίες του διεθνούς ποδοσφαίρου έχουν εξελιχθεί περίπου έτσι. Ακριβώς έτσι, ίσως καμία: πού να βρεθεί παράγοντας με τόση ξετσιπωσιά; Βρίσκεται, όμως, το αντίστοιχό του στη σφαίρα της πολιτικής και της οικονομίας. Αρκεί να βάλουμε στη θέση της ομάδας την Αργεντινή και να εκλάβουμε ως μεγαλοπαράγοντα το νεοφιλελευθερισμό που την οδήγησε στην εφιαλτική τετραετία 1999 -2002. Διάβολε, ως πού μπορεί να φθάσει ο «ιδεολογικός χουλιγκανισμός» όσων αναζητούν «δικαίωση» στην ιδέα ότι η Αργεντινή δεν θα ασθενούσε σήμερα, εάν τότε είχε αφεθεί μέχρι τέλους – του δικού της τέλους- στο καταφανώς θανατηφόρο, μονεταριστικό χειρουργικό τραπέζι;
Δεν αλλάζουν τα γεγονότα, όσο κι αν φωνάζουν οι απανταχού ρεβανσιστές «της αγοράς», στις τάξεις των οποίων οι ημέτεροι μουτζαχεντίν των Μνημονίων συγκροτούν την πλέον απλοϊκή και υστερική συνιστώσα.Διότι, σύμφωνοι, για τις ακριβείς αιτίες, το βάθος, την έκταση των σημερινών οικονομικών προβλημάτων της Αργεντινής, για το τι πρέπει να καταλογιστεί στην κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρχνερ, μπορούν να γίνουν πολλές και σοβαρές συζητήσεις. Δεν περιμένουμε ασφαλώς να συμμετάσχουν σε αυτές οι «δικοί» μας «παπαγάλοι». Δεν αξιώνουμε καλλιγραφίες από της Μυλωνούς τα οπίσθια. Μόνο τερματισμό της εκούσιας, προσποιητής αμνησίας.
Βολεύει – δεν βολεύει τα «παπαγαλάκια», την Αργεντινή την έπνιξε το 1999 -2002 το νεοφιλελεύθερο «τσουνάμι» Μένεμ της δεκαετίας του ’90, καθώς και τα «γιατροσόφια» της ιδιότυπης τρόικας ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας και ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούσαν την Αργεντινή οικονομική «πίσω αυλή» τους. «Πυλώνες» της ολέθριας «νεοθατσερικής» πολιτικής του Κάρλος Μένεμ ήταν η θέσπιση (1991) της ισοτιμίας πέσο – δολαρίου (1:1), η συμπίεση των μισθών προς τα κάτω, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Οι περίπου 400 επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν αντιστοιχούσαν στο 7% του εθνικού προϊόντος. Η περαιτέρω «ώθηση» που δεν δόθηκε ποτέ – με τις ιδιωτικοποιήσεις- στην παραγωγή της χώρας περίσσεψε στον τομέα της διαφθοράς.
Διαρκώς συρρικνωνόταν το ΑΕΠ στη «μαύρη» τετραετία 1999 -2002. Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, μειώθηκε κατά 3,39% το ’99, κατά 0,79% το 2000, κατά 4,41% το 2001 και κατά … 10,89% το 2002. Η ανεργία; Στο 18,30% το 2001, στο 17,90% το 2002. Η φτώχεια; Κάλπαζε. Ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα, άκρως ενοχλητικό για τους εγχώριους καθεστωτικούς – μνημονιακούς «αργεντινολόγους», είναι ότι στην χρεοκοπημένη Αργεντινή το ΑΕΠ δεν έπεσε συνολικά τόσο, όσο στην Ελλάδα που «διασώζεται». Ούτε η ανεργία πλησίασε το δικό μας «30% παρά κάτι»!
Η συνέχεια, όμως, επιφυλάσσει και ενοχλητικότερο συμπέρασμα: τόσο το «ως εδώ και μη παρέκει» του Νέστορ Κίρχνερ προς τους διεθνείς τοκογλύφους (2003), όσο και το πρόγραμμα «αριστερόστροφου κεϋνσιανισμού» που υλοποιήθηκε έκτοτε, τελεσφόρησαν αμέσως. Στην πενταετία 2003 – 2007 όχι μόνο τερματίστηκε η καθίζηση του ΑΕΠ, αλλά η ανάπτυξη «έτρεξε» με ρυθμούς που θα ζήλευαν όλες οι χώρες -πλην Κίνας: 8,84%, 9,03%, 9,18%, 8,47%, 8,65%... Όσο για την ανεργία, αυτή μειωνόταν σταθερά – από το 16,1% του 2003 στα μονοψήφια νούμερα των τελευταίων ετών: 8,5% (2007), 7,8% (2008), 8,6 % (2009). Η ανεργία του δεύτερου τριμήνου του 2013 καταμετρήθηκε στο 7,2%.Τα ποσοστά αυτά δεν συνιστούν μεγάλη βελτίωση μόνο εν συγκρίσει προς το έρεβος του 1999 – 2002. Στην «καρδιά» της νεοφιλελεύθερης περιόδου Μένεμ, στην πενταετία 1994- 1998, η ανεργία έφθανε, κατά ετήσιο μέσο όρο, στο 15,2%…
Ασφαλώς η καπιταλιστική Αργεντινή των Κίρχνερ δεν ενσαρκώνει την κοινωνία των ονείρων μας. Παραμένει άλλωστε χώρα έντονων ανισοτήτων, παρά την αναδιανομή εισοδήματος που έγινε κατά την τελευταία δεκαετία του «αριστερού περονισμού». Αξίζει να αναλυθούν διεξοδικά, σε άλλο σημείωμα, λάθη και αδύνατα σημεία της πολιτικής Κίρχνερ- από τις αιτίες αύξησης του πληθωρισμού, έως τις ανεπάρκειες στην παραγωγική ανασυγκρότηση. Επί του παρόντος, μία και μόνη επισήμανση: όπως δείχνει και το ιστορικό – έως σήμερα- ζενίθ στο οποίο βρέθηκε τον περασμένο Οκτώβριο η εκλογική απήχηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στην κοινωνία της χώρας υπάρχει πλέον κι ένα ρεύμα εξ αριστερών κριτικής ή και αμφισβήτησης της πολιτικής Κίρχνερ. Ένα ρεύμα που διαπιστώνει, μεταξύ άλλων, ότι ορισμένες τομές έμειναν ανολοκλήρωτες, ότι πχ δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά η συμμαχία μεγάλων εταιρειών και αγροτών που πολέμησε μανιωδώς τη φορολόγηση των εξαγόμενων αγροτικών προϊόντων, κλπ.
Όλα αυτά, βεβαίως, ουδόλως αναιρούν το βασικό συμπέρασμα: η Αργεντινή έσωσε προ δεκαετίας την κοινωνία της, διαγράφοντας το 75% του χρέους, πρωτίστως επειδή έπαψε να είναι το πειθήνιο θύμα του ΔΝΤ και των αγορών. Όποιες κι αν είναι στο εξής οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, η παρακαταθήκη αυτή δεν αίρεται, παρά μόνο στα λόγια και κείμενα της πολιτικής και δημοσιογραφικής καθεστωτικής αρλουμπολογίας.
Τον περασμένο Δεκέμβριο γινόταν μια απεργία αστυνομικών κι οι «παπαγάλοι» ανακάλυπταν νέο, αντίστροφο… «αργεντινάτσο». Ο φαιδρός ισχυρισμός πως «η Αργεντινή ξαναγύρισε στο 2001- 02» αναπαράγεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε πριν από ένα μήνα ηχούσε σαν … αριστεριστής ο Γιώργος Κύρτσος, μόνο και μόνο επειδή επεσήμαινε («Σκάι») ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο τότε και το παρόν. Η μακρόσυρτη δικαστική διελκυστίνδα της Αργεντινής με διάφορους κερδοσκοπικούς οίκους – «γύπες» τροφοδοτεί αμίμητα …ηθικά διδάγματα, όπως: «Να, δεν κέρδισαν τίποτε παραπάνω από εμάς». Για να αποκτήσει κάποια αληθοφάνεια τούτη η ανοησία, τα ελληνικά ΜΜΕ κατά κανόνα αποσιωπούν όσες δικαστικές αποφάσεις αναστέλλουν εντολές πληρωμής εκ μέρους της Αργεντινής (πχ, την πρόσφατη απόφαση εφετείου των ΗΠΑ για τις αξιώσεις του «γύπα» ΝΜL).
Είναι, φυσικά, εξωφρενική κάθε απόπειρα «εξίσωσης» της ελληνικής τραγωδίας με τα της Αργεντινής – πολλώ δε μάλλον κάθε πειρασμός να αναγορευθεί η η δική μας καταβαράθρωση σε «προτιμότερο δρόμο». Τι να συγκρίνει κανείς; Έχοντας διαγράψει το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα του χρέους της, η Αργεντινή πληρώνει κατά διαστήματα ή δεν πληρώνει καθόλου, κερδίζει χρόνο, επιδίδεται σε πολιτικό και δικαστικό «κλεφτοπόλεμο» – πολλοί λένε, μάλιστα, ότι θα διέθετε ισχυρότερα όπλα, αν είχε προβεί σε ορισμένες νομικές κινήσεις το 2002-03. Το κυριότερο: με τη στάση του, το Μπουένος Άιρες δείχνει ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί εμπράκτως να υπερισχύει του βρετανικού ή αμερικανικού δικαίου. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον οικονομικό – κοινωνικό στραγγαλισμό της Ελλάδας, που προσφέρει απόλυτη υπακοή και φορτώνεται χρέος διαρκώς βαρύτερο;
Για όλα είναι ικανοί οι «παπαγάλοι». Αν αύριο χάσει την εξουσία ο Ερντογάν, μπορεί να πουν ότι το πρόβλημα της Τουρκίας χρονολογείται από τότε που εκδιώχθηκε το ΔΝΤ. Αν το 2020 αντιμετωπίσει κάποια σοβαρή οικονομική κρίση ο Ισημερινός, θα ισχυριστούν ότι έφταιγε η διαγραφή του χρέους που πέτυχε η χώρα το 2008. Ποιος ξέρει, ακόμη και κάποιος μελλοντικός σεισμός στην Ισλανδία ίσως αποδοθεί στο θράσος της λιλιπούτειας χώρας που αρνήθηκε να «γδύσει» τους πολίτες της, για χάρη των διεθνών «αρπακτικών». Με τόσα «μαργαριτάρια» που ραίνουν τα βραδινά τηλεοπτικά δελτία, τίποτε δεν είναι να αποκλείεις.
*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 2 Φεβρουαρίου 2014
περί ιδιωτικοποίησης αρχαιολογικών χώρων
«Πρέπει να είχε περάσει καιρός, σα να γύριζα από μακρύ ξενιτεμό, στους δρόμους κανείς δε με γνώριζε και δε γνώριζα κανέναν. Απομεσήμερο νωρίς αλλά ο ήλιος σκεπασμένος. Βρέθηκα στην Ακρόπολη. Εμπρός στη δυτική πρόσοψη του Παρθενώνα, ένα ταραγμένο πλήθος. Όλοι κοίταζαν τις κεντρικές κολόνες και χοχλακούσαν. Ρώτησα κάποιον που χειρονομούσε πλάι μου.
-Ρε, τι ζωντόβολο είσαι συ; Από πού μας κουβαλήθηκες; Δεν ξέρεις τίποτε;
Τον κοίταζα χαμένος.
-Να ο πλειστηριασμός! Άνοιξε τα στραβά σου! Αν κερδίσει εκείνη η αμερικάνικη οδοντόπαστα, σώθηκε ο προϋπολογισμός μας για δεκαετίες.
Κοίταξα με προσοχή στην κατεύθυνση που μου ‘δειχνε. Ανάμεσα στις δυο κεντρικές κολόνες, ξεχώρισα ένα τραπεζάκι σκεπασμένο με πράσινη τσόχα και, καθισμένος πίσω του, ένας ξυρισμένος κύριος με γυαλιά. Φορούσε μαύρο κοστούμι και κρατούσε φιλντισένιο σφυρί. Ρώτησα αποβλακωμένος:
-Ποιος πλειστηριασμός;
-Πού ζεις, μωρέ; Εδώ χαλνάει κόσμος!… Τζένιο η κυβέρνησή μας. Θα τις παραχωρήσει αυτές τις πέτρες. Τι μας χρειάζονται εμάς;
Εκείνη τη στιγμή ο μαυροντυμένος κύριος χτύπησε το σφυρί. “Κατεκυρώθη!”, φώναξε κάποιος. “Κατεκυρώθη! Κατεκυρώθη!”, αντιλάλησε η βοή του πλήθους
-Κέρδισαν οι Αμερικάνοι! Είπε έξαλλος ο γείτονάς μου σαν άνθρωπος που παρακολουθεί ποδόσφαιρο.
Η ταραχή φούσκωνε μέσα μου.
-Και τι θα κάνουν; Κατόρθωσα να ρωτήσω.
-Είναι δαιμόνιοι, αποκρίθηκε. Θα πελεκήσουν τούτες τις κολόνες σε σχήμα σωληνάριου της οδοντόπαστας!
Ένοιωθα πως το πλήθος φύραινε γύρω μου και μ’ άφηνε ολότελα μόνο. Τότες είδα τον Παρθενώνα γυμνό ανατριχιαστικά, χωρίς αέτωμα, χωρίς γείσο, με τις κολόνες του πελεκημένες, γυαλιστερές, παρασταίνοντας υπέρογκα σωληνάρια. Ο βραχνάς με τίναξε απ’ το κρεβάτι καθώς ούρλιαζα. Ώρα πέντε το πρωί. Δεν είμαι αρκετός να αναλύσω τούτο το όνειρο. Μόνο μια παρατήρηση πάνω στην ονειρική συμπεριφορά μου. Πολλές φορές μου έτυχε να ιδώ όνειρα που παρουσιάζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια. Αν είναι εφιαλτικά, ο εφιάλτης δουλεύει στο βάθος και ξεσπά στο τέλος».
Γιώργος Σεφέρης, Δοκιμές
Για μία ακόμη φορά ανακινούνται δημοσιεύματα που προτείνουν ιδιωτικοποίηση των αρχαιολογικών χώρων στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά είναι το περιοδικό Time, στην πιο πρόσφατη έκδοσή του, που προτείνει την ιδιωτικοποίηση μνημείων για να… «σωθούν», με αφορμή (και πάλι) τις απόψεις του Αμερικανού καθηγητή Stephen Miller. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι τον Οκτώβριο 2012, σε εκδήλωση για παρουσίαση επενδυτικών προτάσεων (road show) που διοργάνωσε το Χρηματιστήριο Αθηνών στη Νέα Υόρκη, διατυπώθηκε από Αμερικάνικη εταιρεία «επενδυτική πρόταση» για τους αρχαιολογικούς χώρους της Αττικής, από την Ακρόπολη ως το Λαύριο, με τη μετατροπή τους σε μια… αρχαιοπρεπή Disneyland.
Απαντάμε: Οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία της χώρας μας ανήκουν σε όλο το κοινωνικό σύνολο. Η προστασία, η ανάδειξη και η διαχείρισή τους είναι υποχρέωση του κράτους μέσω της καθ’ ύλην αρμόδιας Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, όπως αποτυπώνεται στο Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας μας. Αποτελούν φορείς της ιστορικής μνήμης και συνείδησης. Δεν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης με όποιους «επενδυτές», δεν αποτελούν αντικείμενα για ιδιωτικοποίηση, ούτε πεδίο κερδοφορίας για κανέναν ιδιώτη.
Απαντάμε: Οι αρχαιολόγοι και όλοι οι επιστήμονες, αλλά και όλο το προσωπικό που υπηρετεί στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να εποφθαλμιά τη διαχείριση των αρχαιολογικών χώρων και των μνημείων της χώρας μας. Η γνωστή συνταγή «υποβαθμίζουμε κάθε τι δημόσιο για να ανοίξει ο δρόμος για την ιδιωτικοποίησή του» δεν θα αφήσουμε να εφαρμοστεί στον τομέα του πολιτισμού. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, τον αποδεκατισμό του προσωπικού, τον οικονομικό στραγγαλισμό που μας έχουν επιβάλλει, οι εργαζόμενοι δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να συνεχίσουμε να μελετάμε, να προστατεύουμε, να αναδεικνύουμε και να αποδίδουμε τα μνημεία στον αποδέκτη τους: την ίδια την κοινωνία. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με τον ενδεδειγμένο επιστημονικό τρόπο, ο οποίος αναγνωρίζεται διεθνώς ως πρωτοποριακός, και όχι με λογικές Disneyland.
Απαντάμε: Η ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων, η αποκατάσταση και ανάδειξη μνημείων, η ανέγερση νέων μουσείων, οι επανεκθέσεις στα ήδη υπάρχοντα μουσεία, οι μουσειακές και εκπαιδευτικές δράσεις, η εισαγωγή της σύγχρονης τέχνης και ζωής στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία και πολλές άλλες δράσεις υλοποιούνται σήμερα από το τακτικό και το έκτακτο προσωπικό του Υπουργείου Πολιτισμού. Μόνο μέσω του ΕΣΠΑ αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα 450 έργα σε μνημεία και μουσεία. Φαίνεται ότι κάποιοι «εποφθαλμιούν» αυτά τα έργα, περιμένοντας ότι τις υποδομές που δημιουργεί το δημόσιο (και πληρώνει ο έλληνας φορολογούμενος), θα τις χρησιμοποιήσουν αυτοί για να βγάλουν ιδιωτικό κέρδος. Το κόλπο τους παραείναι φτηνό! Και γίνεται ακόμη πιο φτηνό όταν νομίζουν ότι θα μοιράσουν «καθρεφτάκια σε ιθαγενείς», εκμεταλλευόμενοι την ανεργία και τη φτώχεια για να προβάλλουν δήθεν προτάσεις «αξιοποίησης» που δήθεν θα φέρουν «θέσεις εργασίας». Δεν τους έπιασε ο πόνος για το αν λειτουργούν σωστά οι αρχαιολογικοί χώροι, τους ενδιαφέρει μόνο να «βάλουν χέρι» στα έσοδα από τα μουσεία και τα μνημεία, που σήμερα ανήκουν εξ ολοκλήρου στο δημόσιο.
Απαντάμε: Όποιος ειλικρινά ενδιαφέρεται για την ανάδειξη των μνημείων της χώρας, ας ασχοληθεί με το αν το ΥΠΠΟΑ έχει αρκετό προσωπικό για να κρατήσει ανοιχτά και να φυλάξει τα νέα μουσεία που έχουν ανοίξει σε όλη την Ελλάδα, τους αναστηλωμένους αρχαιολογικούς χώρους και τις νέες εκθέσεις, με το αν το ΥΠΠΟΑ έχει προβάλλει πραγματικά το πρωτοποριακό έργο που λαμβάνει χώρα στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς τα τελευταία χρόνια.
Αυτό θα περιμέναμε από το περιοδικό Time. Πολύ περισσότερο όμως θα το περιμέναμε από τον S. Miller, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς στην Ελλάδα και συνεργασίας με το προσωπικό της αρχαιολογικής Υπηρεσίας.
Καλούμε όλο το λαό να υπερασπιστεί τη συλλογική μνήμη, τα μνημεία και τον πολιτισμό και να βροντοφωνάξει ότι ΔΕΝ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ.
Από το Δελτίο Τύπου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων σχετικά με δημοσιεύματα περί ιδιωτικοποίησης αρχαιολογικών χώρων
The lighthouse is off…
Mediterranean sea of death …Lampedusa,Farmakonisi …800 tonnes of chemical weapons in Meditin
φωτογραφία: Θάνος Τσιμέκας
Διαβάστε το κείμενο και υπογράψτε αν θέλετε.
Μην επιτρέψετε την απόρριψη 800 τόνων χημικών όπλων στη Μεσόγειο
Ο διεθνής Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων έχει αναλάβει την καταστροφή των περίπου 1400 τόνων των Συριακών χημικών όπλων μέχρι τα μέσα του 2014. Μετά την άρνηση αρκετών χωρών (Αλβανία, Βέλγιο, Νορβηγία κ.α.) να φιλοξενήσουν στην επικράτειά τους αυτή την διαδικασία, η Αμερική πρότεινε τη χρησιμοποίηση του Συστήματος Υδρόλυσης που έχει αναπτύξει για την αδρανοποίηση και απόρριψη 800 τόνων από τα χημικά όπλα της Συρίας σε διεθνή ύδατα, στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Ελλάδα (δυτικά τη Κρήτης), τη Μάλτα και την Ιταλία. Το πρώτο φορτίο χημικών έχει ήδη αποπλεύσει από τη Συρία με προορισμό την Ιταλία όπου θα μεταφορτωθεί στα Αμερικάνικα πλοία για να ξεκινήσει η διαδικασία σύντομα.
Ειδικοί επιστήμονες από την Ελλάδα και το Ισραήλ έχουν ήδη εκφράσει σοβαρές ανησυχίες για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου της υδρόλυσης για να εξουδετερώσει χημικά όπως το Σαρίν, το αέριο μουστάρδας και το θειάφι, ενώ τα κατάλοιπα- υπολείμματα αυτής της διαδικασίας είναι τοξικά απόβλητα. Οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για τα θαλάσσια και παράκτια οικοσυστήματα, για τους ανθρώπους και την οικονομία, καθώς η Μεσόγειος είναι μια κλειστή θάλασσα με πολύ αργό ρυθμό ανανέωσης υδάτων.
Η απόρριψη των χημικών όπλων της Συρίας στην Μεσόγειο προσκρούει στους περιορισμούς που θέτουν η διεθνής Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982) καθώς και η Συνθήκη του Λονδίνου για τη πρόληψη της θαλάσσιας ρύπανσης από την απόρριψη αποβλήτων (1972), που έχουν υιοθετηθεί για να προστατεύσουν το θαλάσσιο περιβάλλον και για να θέσουν κριτήρια για τη μεταφορά και απόρριψη τοξικών φορτίων για να μην αποτελούν κίνδυνο για τους ναυτικούς, τη ναυσιπλοΐα και τους ωκεανούς γενικότερα.
Η απόρριψη 800 τόνων χημικών όπλων επεξεργασμένων με τη μέθοδο της υδρόλυσης στη Μεσόγειο θα προκαλέσει σοβαρή ρύπανση, περιβαλλοντική υποβάθμιση και σοβαρές απειλές για τη δημόσια υγεία. Μια τέτοια ενέργεια δεν σέβεται τις τοπικές κοινωνίες τις Μεσογείου, τις διεθνείς συνθήκες και τα πολύ ευαίσθητα οικοσυστήματα και θαλάσσια είδη που βρίσκονται στην περιοχή.
Καλούμε τον διεθνή Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW) να εξετάσει τις εναλλακτικές επιλογές που υπάρχουν για την αδρανοποίηση και απόρριψη των χημικών όπλων της Συρίας, καθώς και τους Πρωθυπουργούς της Ελλάδας, της Μάλτας και της Ιταλίας να μην επιτρέψουν αυτή τη καταστροφική διαδικασία που θα θέσει σε κίνδυνο την ευημερία των Μεσογειακών και Ευρωπαϊκών κοινωνιών και των οικοσυστημάτων.
https://secure.avaaz.org/en/petition/UN_OPCW_Prime_Ministers_of_Greece_Malta_and_Italy_Dont_allow_the_dumping_of_800_tonnes_of_chemical_weapons_in_Mediterran/?dYWxiab
χάσμα γενεών…
Hip Hop Roots & Bebo Valdes
From the movie «The Miracle of Candeal»
θα ζήσουμε την… Runaway Day
Με αφορμή την κινηματογραφική διανομή, δε’ιτε το τέταρτο και τελευταίο τίζερ του Runaway Day
ΤΟ ΧΕΡΙ 